Zijn manier van denken en handelen is effectief gebaseerd op wendbaarheid en maakt gebruik van onverwachte associaties waarbij hij hoge en lage cultuur versmelt tot een eigengereide cocktail. In zijn artistieke praktijk is het begrip ‘ressentiment’ een stuwende factor. Het verwijst naar wrok en de neiging om wraak op iets of iemand te nemen. Provocerend maken zijn geperforeerde heiligenbeelden in kooien dit duidelijk. Hoewel deze sculpturen brute transformaties ondergaan behouden ze hun leesbaarheid. Desondanks blijven ze enigszins intact en worden ze zelfs terug op een sokkel geplaatst. In feite vormt het een parallel aan het eigen huis dat hij bouwde: het is hypermodern, maar in essentie bevat het alle klassieke functies. Yvan Derwéduwé schikt en herschikt, hij herschrijft de werkelijkheid die ons omringt. Destructie is voor hem dus onlosmakelijk verbonden met constructie.
Zijn kunstwerken overstijgen elk anekdotisch vertrekpunt of emotionaliteit en zijn dus meer dan een therapeutische kuur. Het verbaast daarom evenmin dat de dynamiek van zijn ‘woede’ esthetisch gekanaliseerd is. Bij elke artistieke ingreep speelt het referentiekader van de kunst een betekenisgevende rol. Yvan speelt met positieve en negatieve ruimten, benut toevallige rondingen in objecten of schaduwen om te verwijzen naar aureolen; stuwt onze interpretatie van objecten naar een antropomorfe lezing zodat we er ons bodybuilders, fallussen, bestraffingen, personages als Stadler & Waldorf en zelfs groepsseks bij kunnen verbeelden.
Exhibition text: PLEASE PLEASE.
Tentoonstellings tekst: PLEASE PLEASE
